In de hoofdstad Minsk is de sfeer rondom de presidentsverkiezingen van Belarus verre van opwindend. Slechts sporadisch hangen er posters met de namen van de kandidaten, maar er is weinig te merken van een echte politieke campagne. Het lijkt haast onbetwistbaar dat president Aleksandr Loekasjenko als overwinnaar uit de bus zal komen, ook al lijkt hij zelf weinig interesse te tonen in de campagne. Zijn zevende termijn, bovenop zijn al dertig jaar aan de macht, lijkt een vaststaand feit.
Gebrek aan oppositie
Vijf jaar geleden werd Loekasjenko nog uitgejouwd tijdens een speech in een fabriek, maar dit keer is er geen sprake van enige vorm van protest. De oppositie lijkt te zijn verdwenen, gevlucht, opgepakt of het zwijgen opgelegd. Zowel onafhankelijke mensenrechtenorganisaties als aanhangers van Loekasjenko erkennen dat er geen ruimte meer is voor kritiek.
Persoonlijke verhalen
Een taxichauffeur in Minsk, die tevreden is met de huidige president, vertelt dat wie niet in lijn is met het regime, het land uitgezet wordt. Zelf prijst hij Loekasjenko voor het creëren van werkgelegenheid en een goed inkomen. Het enige wat hij betreurt, is dat de spanningen met de EU hem beletten om naar Europa te reizen, waar hij graag Nederland zou bezoeken.
Harde onderdrukking en steun
De grootschalige protesten van vijf jaar geleden werden door Rusland hardhandig onderdrukt, wat Belarus steeds dieper in de greep van Rusland heeft gebracht. Hoewel velen Loekasjenko als een bron van stabiliteit zien, is er nog steeds angst onder critici om openlijk kritiek te uiten op het regime. Meer dan 1200 politieke gevangenen zitten vast in het land, volgens mensenrechtenorganisaties.
Internationale betrokkenheid
Om de verkiezingen legitimiteit te verlenen, zijn internationale journalisten uitgenodigd om verslag te doen. In een speciaal verkiezingscentrum kunnen zij spreken met door het regime uitgenodigde waarnemers. Echter, onafhankelijke waarnemers van de OVSE werden pas op het laatste moment uitgenodigd, waardoor het moeilijk was om op tijd mensen te sturen.
Ondanks de schijn van een campagne gevoerd door vier andere kandidaten die allemaal Loekasjenko steunen, blijft het gebrek aan echte oppositie voelbaar. Een kritische Belarussische, die uit angst niet durft te protesteren, onthult dat er eigenlijk geen echte verkiezingen plaatsvinden. De schijn van democratie lijkt slechts een façade te zijn in Belarus.
